Wie zit er achter?
Mijn naam is Leonie en ik verzamel graag verhalen. Ik vind mensen leuk. Ik ben nieuwsgierig en ik houd van post. Tweede Gezicht was een logisch gevolg van al deze dingen.
Al sinds ik me kan herinneren, vind ik het leuk om complete achtergronden te bedenken bij de mensen die ik tegenkom. Het doodt saaie uurtjes. Als ik in de trein zit, overkomt het me regelmatig. Tegen de tijd dat mijn medereiziger (of ikzelf) de trein uitstapt, heb ik het idee alsof ik die persoon ken. Immers, ik heb het hele levensverhaal al bedacht. Het kleurt mijn wereld.
Als kind merkte ik al; hoe je overkomt op anderen, hoeft helemaal niet te zijn wie je daadwerkelijk bent, of hoe je je voelt.
Ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft. Sterker nog, is het zo nu en dan niet heel veilig om een masker op te zetten?
Ik ben me er bewust van dat de verhalen die zich in de trein (of in andere ‘verloren uurtjes’) in mijn hoofd ontvouwen, niet stroken met de werkelijkheid. En toch wil het nog weleens gebeuren dat zich in mijn brein een oordeel vormt over de desbetreffende persoon. Jammer. Zeker omdat die eerste indruk totaal niet overeen hoeft te komen met de werkelijkheid. Want: wie is altijd zichzelf? En komt ook nog eens zo over? Hoeveel mensen die je dagelijks tegenkomt, zijn er wel niet onwijs interessant? En hoe enorm jammer is het, dat je daar nooit achterkomt?
De eerste indruk is snel gemaakt, maar vaak is er geen mogelijkheid tot een herkansing. En daar kwam Tweede Gezicht om de hoek kijken. Ik vroeg mensen een tipje van de sluier op te lichten.
...Benieuwd geworden? ...Kaarten bekijken.